Achterin de kerk is in een nis een gedenkhoek gemaakt waarin het boek met de namen van nieuwgeboren gemeenteleden en van hen die zijn overleden staan opgeschreven. Om te gedenken d.m.v. woorden, symbolen en door beelden...

Alpha en Omega, God is erbij aan het begin, in het leven en aan het einde; zo hebben gelovige mensen dat door de tijden heen steeds weer op hun eigen manier aan elkaar verteld. Zo vertelt ook de Bijbel het. En tussen dit begin en eind speelt zich het menselijke bestaan af.

Elly Kroeze (voormalig gemeentelid) geeft in het schilderij haar interpretatie van het leven.

Het centrale beeld in het schilderij is een labyrint. Een labyrint is een eeuwenoud symbool voor de zoektochten die wij in ons bestaan maken. Een eeuwenoud symbool, dat vanaf ongeveer de 13e eeuw vaak ook in christelijke kerken een plaats kreeg; soms als een vloerpatroon, zoals in de kathedraal  van Chartres in Frankrijk, soms in de muur, bij de ingang van een kerk, als een vingerlabyrint.

Zoekend, vooruitkomend en vaak ook weer terugvallend. Twee stappen vooruit en weer een achteruit; zo kom je toch, ook al is het langzaam, vooruit. Vooruitkomen willen we graag. Maar dit symbool heeft het daar niet over. Niet over vooruitkomen, maar over het om een kern heen cirkelen.